MATERIAŁY

KLON

Łacińska nazwa „acer” oznacza „twardy”, co jest aluzją do twardości i solidności tego drewna. Istnieje wiele odmian klonów:  klon jawor (Acer pseudoplatanus L.), klon zwyczajny (A. platanoides), klon kłosowy (Acer spicatum), klon srebrzysty (A. saccharinum),  klon czerwony (A. rubrum), klon  jesionolistny (A. negundo).

 

Klon pospolity – jest niższy od jawora, na ogół osiąga wysokość do 20 m i pierśnicę do 90 cm. Pień regularny i dobrze wyrośnięty. Kora niezbyt gruba, czerwonawobrązowa i podłużnie spękana, z wiekiem czarnawa. Liście – wcięcia między klapami zaokrąglone, liście zakończone ostro, kępki włosków od spodu, w ogonkach przewody z sokiem mlecznym. Drewno budową i rysunkiem przypomina drewno jawora, jest jednak nieco ciemniejsze, lecz jaśniejsze niż klonu polnego. Promienie rdzeniowe mniej wyraźne, przyrosty często mają przebieg falisty. Drewno nieco czerwonawe, sprężyste, o dobrych właściwościach na zginanie i wytrzymałe na ściskanie, bardziej niż drewno jawora, lecz mniej trwałe. Beztwardzielowe.

 

Klon polny – wysokość do 15 m i pierśnica do 40 cm, często w formie krzewiastej. Kora zawierająca korek jest gruba i głęboko podłużnie spękana, szarobrunatna. Drewno ma bardziej czerwoną barwę niż jawor i klon pospolity. Przyrosty roczne nieostre i przeważnie o przebiegu falistym. Drewno ma matowy połysk i ciemne plamki rdzeniowe. Drewno części korzeniowej i najniższych partii pnia bardzo dekoracyjne. Budową i rysunkiem ogólnie przypomina dwa wcześniej wymienione gatunki klonu. Nie jest ono odporne na warunki atmosferyczne, ale w stanie suchym jest trwałe. Drewno jest twarde, ciężkie, bardzo sprężyste i bardzo łupliwe. W trakcie suszenia wykazuje niewielką tendencję do pękania i paczenia.

Właściwości fizyczne i mechaniczne drewna klonu pospolitego i paklonu są bardzo zbliżone.

 

Wykańczanie powierzchni – ogólnie dobre; drewno dobrze się barwi, poleruje się średnio; nanoszenie politury – średnie.

Wskazówki dodatkowe – należy unikać parzenia drewna; proces ten powoduje zmianę barwy na ciemniejszą oraz występowanie plam. Drewno dość odporne na działanie kwasów, mało odporne na działanie zasad. Podatne na nasycanie.

 

Właściwości fizyczne – gęstość w stanie zupełnie suchym 520/620/770 kg/m3, gęstość przy wilgotności 12-15% 560/660/810 kg/m3, gęstość po ścięciu 950 kg/m3, skurcz: wzdłuż włókien 0,5%, w kierunku promieniowym 3,2%, w kierunku stycznym 8,4%, objętościowy 12,1%.

Właściwości mechaniczne – wytrzymałość na zginanie statyczne 114-137 MPa, moduł sprężystości przy zginaniu statycznym 11300-12100 MPa, wytrzymałość na ściskanie 59-68 MPa, wytrzymałość na rozciąganie równoległe 100-155 MPa, wytrzymałość na rozciąganie prostopadłe ok. 65 MPa, wytrzymałość na ścinanie 9-12 MPa, udarność 6,5-6,8 J/cm2, twardość Brinella w kierunku równoległym 62 MPa, twardość Brinella w kierunku prostopadłym 29 MPa.

DĄB

Dąb (Quercus L.) – rodzaj drzew, rzadziej wysokich krzewów, zaliczony do rodziny bukowatych (Fagaceae Dumort.). Należy do niego ok. 200 gatunków występujących prawie wyłącznie w strefie umiarkowanej półkuli północnej oraz w wyższych partiach gór strefy tropikalnej. Najdalej na południe występują na Wyspach Sundajskich. Gatunkiem typowym jest Quercus robur L.

 

Dąb (Quercus) to ok. 600 gatunków drzew i krzewów występujących głównie w obszarach umiarkowanych półkuli północnej. Osiąga wysokość 40 m, charakterystyczne owoce, tzw. żołędzie. Najbardziej pospolitym i przeznaczonym na produkcje podłóg jest dąb szypułkowy. Dąb jest bardzo ważnym drzewem użytkowym, należy do grupy gatunków twardzielowych. Posiada biel wąski, jasnożółty, nietrwały i nieużyteczny. Twardziel o barwie od jasnej do ciemnobrunatnej- bardzo trwała.Cechą charakterystyczną dębu są dość liczne sęki o zabarwieniu ciemniejszym od drewna oraz o bardzo nieregularnym rozmieszczeniu. Słoje dębu są bardzo wyraźne. Drewno jest ciężkie, twarde, odporne na działanie wody, dobrze łupliwe. Drewno szerokosloiste- jest twarde ma dobre właściwości mechaniczne, sprawia duże trudności przy obróbce, natomiast wąskosłoiste- jest drewnem miękkim, łatwym w obróbce, sprawiającym jednak trudności przy suszeniu, bowiem ma tendencję do paczenia i pękania. Drewno bukowe stosuje się w budownictwie (podłogi, schody), stolarstwie i meblarstwie, również do suchej destylacji drewna. Drewno poddane długotrwałemu działaniu wody czernieje, dając tzw. dąb czarny, surowiec ceniony w meblarstwie i zdobnictwie. Bardzo odporne drewno posiada dąb indyjski (Tectona grandis). Z kory dębu korkowego, występującego w Portugalii i Hiszpanii, otrzymuje się korek. Kora innych gatunków zawiera duże ilości garbników używanych przy wyprawianiu skór oraz w lecznictwie. ęłęóGęstość pozorna drewna dębowego powietrzno-suchego wynosi 0,69 g/cm3; całkowity skurcz objętościowy 12,6%; wytrzymałość na ściskanie wzdłuż włókien 55, w poprzek włókien 11 MPa; na rozciąganie wzdłuż włókien 90, w poprzek włókien 4 MPa; na zginanie statyczne 94 MPa.

JESION

Gatunek drewna należący do rodziny oliwkowatych. Gatunek twardzielowaty o twardzieli zabarwionej i oraz nie- zabarwionej.W Polsce jest to dzikie drzewo leśne zaliczane do najbardziej cennych, szlachetnych gatunków rodzimych drzew liściastych. Wymaga gleb żyznych, głębokich, pulchnych, wilgotnych lub mokrych. Występuje w dolinach rzecznych gdzie z olszą i dębem tworzy drzewostany. Zasięg jesionu jest stosunkowo rozległy – występuje w całej Europie, na Krymie i Kaukazie, a także w Azji. Jest to drzewo średniej wielkości, wysokości 25-35 m i średnicy do ok. 100 cm. Dożywa mniej więcej 300 lat, przy czym w wieku ok. 100 lat następuje zahamowanie przyrostu na wysokość. Pień drzew rosnących szczególnie w zwarciu leśnym jest dobrze wyrośnięty, długi, prosty, do wysokości ok. 20 m. Drewno jesionowe posiada biel biel wąski, zabarwienie od od jasno- lub ciemnożółtej do jasnobrązowej. Twardziel niezabarwiona- posiada tę samą barwę co biel, zabarwiona- przybiera barwę brązową lub brunatną. Jesion odznacza się bardzo wyraźnym rysunkiem słojów. Właściwości drewna zależą od w znacznej mierze od szerokości słojów. Drewno jesionowe szerokosłoiste jest bardzo twarde odznacza sie dużą wytrzymalością i trudnościami przy obróbce. Drewno wąskosłoiste cechuje się mniejszą twardością. To drewno o właściwościach bardziej sprężystych- ogólnie jest łatwiejsze w obróbce. Drewno to nadaje się na okleiny skrawane płasko i obwodowo; do produkcji mebli, okładzin, parkietu; drewno konstrukcyjne średnich wymagań szczególnie do zabudowy wnętrz. ęłęóGęstość pozorna drewna jesionowego powietrzno-suchego wynosi 0,75 g/cm3; całkowity skurcz objętościowy 13,6%; wytrzymałość na ściskanie wzdłuż włókien 48, w poprzek włókien 11 MPa; na rozciąganie wzdłuż włókien 104, w poprzek włókien 7 MPa; na zginanie statyczne 99 MPa.

BUK

Znanych jest ok. 10 gatunków buków w tym często spotykany w Polsce buk zwyczajny (fagus sylvatica) oraz jego przeróżne odmiany -purpurowa, wycinana czy zwisająca, a także gatunki spotykane w parkach czy arboretach: buk wschodni (fagus orientalis), buk amerykański (fagus grandifolia), buk Englera (fagus engleriana) i buk japoński (fagus japonica).Drewno bukowe jest drewnem twardym, ciężkim i łupliwym o bardzo wyraźnym rysunku słoi z barwą białą o odcieniu różowymDrewno to ma wystarczającą twardość dla parkietu i posiada delikatną, prostowłóknistą, a więc spokojną strukturę. Buk jest drewnem, które posiada duży skurcz własny, tzn. jest drewnem mocno pracującym (na podłodze mogą pojawić się szczeliny pomiędzy poszczególnymi elementami), które łatwo pęka i pęcznieje. Należy do gatunku drzew o małej trwałości, sprawiającym trudności przy konserwcji Ponieważ drewno bukowe charakteryzuje sie jasną, miodową barwą -podłoga wykonana z tego gatunku drewna niewątpliwie nada pomieszczeniu bardzo ciepły i spokojny charakter. Ten neutralny gatunek drewna nie zobowiązuje do zachowania konkretnego stylu aranżacji. ęłęóGęstość pozorna drewna bukowego powietrzno-suchego wynosi 0,73 g/cm3; całkowity skurcz objętościowy 17,6%; wytrzymałość na ściskanie wzdłuż włókien 53, w poprzek włókien 9 MPa; na rozciąganie wzdłuż włókien 135, w poprzek włókien 7 MPa; na zginanie statyczne 105 MPa.

BRZOZA

Drewno brzozowe należy do gatunku drzew beztwardzielowych. Należy do średnio twardych gatunków drewna stąd też bezpieczniej jest stosować ją do pomieszczeń o mniejszym natężeniu ruchu. Cechą charakterystyczną brzozy jest jej łupliwość, mała trwalośc oraz dobre właściwośći mechaniczne jak i zdolność do łatwego wybarwiania, polerowania, nasycania.Ze względu na swój srebrzysty połysk sprawia wrażenie trójwymiarowości rysunku drewna.Posiada jednolitą zwartą strukturę o białej barwie z lekkim żółtawym lub czerwonawym odcieniem. słoje i promienie rdzeniowe są bardzo słabo widoczne.Jej ciepła i stonowana barwa sprawia wrażenie bardzo spokojnej i przyjaznej dla oka podlogi, dzięki czemu doskonale sprawdza się w pomieszczeniach zarówno sypialnianych jak i w pomieszczeniech przeznaczonych np do medytacji. ęłęóGęstość pozorna drewna brzozowego powietrzno-suchego wynosi 0,65 g/cm3; całkowity skurcz objętościowy 14,2%; wytrzymałość na ściskanie wzdłuż włókien 43 MPa; na rozciąganie wzdłuż włókien 137, w poprzek włókien 7 MPa; na zginanie statyczne 125 MPa.

SOSNA

Drewno sosnowe to drewno iglaste najpopularniejsze w Polsce. Sosna posiada wyraźnie widoczne słoje roczne a konkretnie jego przyrosty późne. Są one koloru pomarańczowo – brązowego. Drewno wczesne jest jasne koloru biało – żółtego. Drewno sosnowe posiada biel i twardziel. Biel zaczyna tworzyć się w drzewach młodych około dwudziestoletnich. Stare drzewa mają bieli bardzo mało zaledwie kilka centymetrów na odwodzie pnia. Drewno sosnowe jest mocne i wytrzymałe dlatego jest stosowane w budownictwie a dawniej wykonywano z niego takie przedmioty jak słupy energetyczne i telegraficzne, podkłady kolejowe, stemple budowlane, palety euro, skrzynie itp. W obróbce mechanicznej sosna nie nastręcza wielkich problemów. Suche drewno dobrze się piłuje i hebluje.

Problemem może być szlifowanie ponieważ drewno wczesne sosny jest kapryśne i lubi się zawijać. Nie stanowi to problemu w przypadku stosowania tego surowca do produkcji więźby dachowej czy palety ale w przypadku podłogi lub mebli wymaga dobrego wysuszenia mechanicznego i dokładnej obróbki.

Gładkości powierzchni nadaje kilkukrotne lakierowanie najlepiej metodą natryskową. Drewno sosnowe jest najpopularniejszym surowcem drzewnym w naszym kraju co wynika z jego dostępności. Sosna ładnie się barwi. Za pomocą bejcy można nadać mu różne ciekaw kolory i zupełnie zmienić jego wygląd. Największą wadą drewna są sęki. Często są one popękane w całości lub części. Zdrowe sęki mogą stanowić element ozdobny w wyrobach meblowych okładzinach podłogowych lub ściennych. W przypadku elementów konstrukcyjnych zwłaszcza o małym przekroju sęki mogą wpływać na jego wytrzymałość. Wada ta nie występuję w klejonce. Drewno sosnowe stosowane jest również jako opał ale nie nadaje się do kominków ponieważ posiada za dużo żywicy.